
ذر الشاوي
ونَسيتُ إذ آويتٌ
مذ آويتٌ
في عينيك
سحراً وارتميتْ
في حينها
وحدي عرفتٌ
بأن للنسيان بيتْ
في شرفتين
وسعفتين
ونجمتين
بهما احتميت
وطني هما
ما في سواه
لدمعِ روحي
موطنا قَطُّ ارتضيتْ
نهرانِ من وَلَهٍ
وزيت
زيتٌ يضيءُ
فتُستضاءْ
أركانُ ليلٍ
بؤبؤي اللون
في أحراشِهِ
يوماُ مَشيتْ